Het was in mijn vakantie, op de dag dat de Armeense kinderen Howick en Lili zouden worden uitgezet, en uiteindelijk toch mochten blijven. Onze dochter kwam langs en had de Trouw bij zich, en daarin stond een column van Mark van Vugt onder de titel ‘Politiek, zelfs voor politici complexe materie’ (de column is hieronder opgenomen). Als onderwerpen werden de Brexit, de uitspraken van minister Blok en het afschaffen van de Dividendbelasting genoemd. Maar de situatie van Howick en Lili kan er zo aan toegevoegd worden. Complexe onderwerpen, die niet in een paar zinnen uit te leggen zijn. De column was mij uit het hart gegrepen en daarom borduur ik er nog even op door.

Kritiek leveren is gemakkelijk

Op social media duikelden de reacties over elkaar heen. Over de dividendbelasting: dat geld kun je toch beter in andere zaken steken, alles gaat naar de grote bedrijven, dat wil toch niemand? Moet je kijken wat je met twee miljard kun doen.
En over Lili en Howick: dat kun je kinderen toch niet aandoen, hoe kan de ChristenUnie (maar ook CDA en D66) het hiermee eens zijn?

Maar zo simpel is het niet

Als je er wat langer over nadenkt, en meer leest en hoort kom je er toch al snel achter dat het nog niet zo eenvoudig is.
Natuurlijk is het ‘zonde’ als maar liefst twee miljard euro per jaar wegvalt voor de begroting. Maar moet je dit verwijten aan partijen die dit in feite ook vinden, maar er wel in geslaagd zijn om daartegenover eigen speerpunten in het regeerakkoord te krijgen?
En zouden betrokken politici als Joël Voordewind en Gert-Jan Segers nu echt ‘zomaar’ akkoord gaan met het uitzetten van twee Armeense tieners? Wie hen de afgelopen jaren in de politiek heeft gevolgd weet wel beter! En wat te denken van die ambtenaren van de IND, die (soms met pijn in de buik of tranen in de ogen) moeten besluiten om mensen uit te zetten?
Politiek is (vaak) niet eenvoudig en dan moeten we ook niet doen alsof.

Lokale politiek belangrijk!

In het artikel in Trouw wordt ervoor gepleit om politiek kleinschaliger aan te pakken. Meer aandacht voor de gemeentepolitiek omdat die dichter bij de mensen staat en wordt bedreven door mensen die bekend zijn.
En dan zijn we weer bij de lokale politiek in het Westerkwartier. Laten alle mensen op de lijst, lijsttrekkers, beoogd wethouders en andere campagne voerders hun uiterste best doen om goed uit te leggen waar ze voor staan. Om te laten zien wat hen drijft, wat de kiezers van hen en van hun partij mogen verwachten.

Stoppen met Twitter?

Tenslotte werd in het genoemde artikel gepleit voor een verbod op professioneel gebruik van social media door politici, want, zo stelde de auteur, als je probeert iemand in 140 tekens te overtuigen van je standpunt, dan lieg je waarschijnlijk.
Zover zal en wil ik niet gaan. Want ook met de beperking van 140 tekens (overigens is dat aantal inmiddels verhoogd naar 280, maar dan nog) is het mogelijk om je boodschap met anderen te delen. Als die anderen maar beseffen dat die boodschap in een breder kader staat. En dat brede kader is voor mij de grondslag en het verkiezingsprogramma van de ChristenUnie. Onder het motto ‘Geloven in Westerkwartier’ en ‘Yes we CU’.

Bert Nederveen, 27 september 2018

Reacties zijn welkom via Twitter (@bertnederveen), email (bert.nederveen@westerkwartier.nl), telefoon (0594-508805) en natuurlijk persoonlijk.

De column in Trouw: