De selectiecommissie is inmiddels gestart met de zoektocht naar kandidaten voor de lijst.  In de komende maanden zal ik proberen via blogs wat te vertellen over mijn eigen politieke overtuigingen en afwegingen, maar vooral ook over hoe we als ChristenUnie ons willen inzetten in onze mooie gemeente.

Het wordt nu mijn derde keer dat ik me heb aangemeld voor de kandidatenlijst, inmiddels weet ik dus wel een beetje hoe het gaat. Maar ik moet zeggen dat ik het nu spannender vind dan vorige keren. Een paar oorzaken liggen daaraan ten grondslag. De eerste keer wist ik niet wat me te wachten stond, dat was dus vooral nieuwsgierige spanning. De tweede keer besefte ik dat ik in de eerste periode vooral veel geleerd had en dat ik het geleerde in de tweede periode in praktijk kon brengen. Nu realiseer ik me nog meer dan eerder, dat het niet gaat om alles wat je geleerd hebt over het politieke werk, maar dat je vooral ook je eigen kleur moet geven aan je raadswerk. Dat is niet nieuw,  dat was in de vorige periodes ook zo. Maar als je wat langer meeloopt, word je per definitie gevormd door hoe anderen werken en bewegen in het politieke veld. En dat is logisch, want zo gaat het als je samenwerkt. En is ook niet erg: je kunt er veel van leren. Maar er schuilt wel een valkuil in, want waar laat je nog je eigen geluid horen, hoe kun je toch je eigen stijl behouden?

Een tweede reden waarom ik het spannender vind deze keer, is dat de maatschappelijke ontwikkelingen zo snel gaan, de crises in de wereld bijna per minuut toenemen en de complexiteit van wat we te doen hebben in de samenleving alleen maar groter wordt. Ik merk dat ik me daardoor enerzijds bewuster ben van de verantwoordelijkheid die je hebt als gemeenteraadslid, anderzijds maakt het me bescheidener en misschien zelfs wel angstiger, want het roept bij mij sterker de vraag op, in het algemeen: wat kun je nu echt betekenen als alles om je heen andere bewegingen lijkt te maken? Met ook de vraag: hoe kan ik daar nu, met mijn expertise, talenten en gaven de juiste dingen in doen, woorden in zeggen?

Meer dan de vorige keren ben ik me dus bewust van de verantwoordelijkheid die je draagt als raadslid, de politieke stijl die je hanteert én ook de hele bescheiden rol die je speelt. Het gaat er dus enerzijds om dat je jezelf niet te belangrijk maakt, maar aan de andere kant je positie gebruikt om wel iets in beweging te zetten. En heel eerlijk: dit gegeven maakt dat ik nog meer dan de vorige keren besef dat je je wijsheid ergens anders hebt te halen dan bij jezelf of alleen bij mensen. We hoeven niet álleen verantwoordelijkheid te dragen. Dat doen we samen als fractie, als raad. En meer nog: de verantwoordelijkheid kan ik, kunnen we als fractie,  vooral dragen  in afhankelijkheid van onze liefdevolle God, de God van vrede en hoop. En daarin  zit de kleur die ik vanuit mijn rol als ChristenUnie-raadslid in mijn werk wil laten zien. Gods kleur, zijn liefde voor de wereld, voor mensen. Dus ja, het is spannend, en ja, we gaan ervoor – in afhankelijkheid en in liefde. Nu maar hopen dat ik het in de praktijk mag gaan brengen!

Door Jacquelien Dijkstra