Op donderdag 26 mei kregen de raadsleden een bericht van de burgemeester. Als wij wilden mochten we even een kijkje komen nemen, om met eigen ogen te zien wat er allemaal gedaan moest gaan worden. Aldaar aangekomen zag ik al meerdere raadsleden hun handen uit de mouwen steken, ook niet zo vreemd als je ruim 30 medewerkers van de gemeente hun vrije Hemelvaartsdag ziet opofferen om alles in gereedheid te brengen. Vele handen maken licht werk, zo ook mijn handen.
De dag ervoor bleek een groot deel van deze medewerkers ook al in touw te zijn geweest tot middernacht. In de gehele hal moest tapijt gelegd worden. Een monsterklus. De volgende dag werden veldbedden geplaatst (het is overigens echt geen feest om weken op zo’n bed te moeten bivakkeren), doeken voor privacy werden opgehangen, tafels en stoelen neergezet en natuurlijk WIFI gerealiseerd.
Rond 18u arriveerde de eerste bus. Om alles in goede banen te leiden werd ook hier weer veel inzet gevraagd van het ambtelijke organisatie. Weer stond er een grote groep mensen klaar om te helpen, waaronder ook een aantal raadsleden. Belangrijkste taken waren de administratie op orde krijgen, zodat iedereen ingeschreven werd, mensen naar de juiste plek in de slaapzaal te brengen en ondersteunen bij het uitdelen van eten.
Je moet er bij zijn geweest om te zien wat er allemaal wel niet op je afkomt. Het is net een samenleving uit een doorsnee dorp in het Westerkwartier. Er waren mensen die doktershulp nodig hadden, mensen met andere verwachtingen en mensen zo blij dat ze de nacht relatief normaal konden gaan doorbrengen.
Een sporthal is gemaakt om te sporten. Kan prima tijdelijk ingezet worden voor de opvang van mensen. Waarbij tijdelijk vooral met hoofdletters geschreven dient te worden. Wat zou het van een medemenselijkheid getuigen als wij in Nederland bereid zijn iets meer te leven vanuit Mattheus 25: 35-36: “Want ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken. Ik was een vreemdeling en jullie namen mij op, ik was naakt en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.”
Bij het helpen, loop je wel eens tegen taalbarrières aan. Hoe mooi is het dan om te zien dat er drie Oekraïense medemensen vanuit Grootegast kwamen om als Arabische tolk te fungeren. Twee van deze mannen waren enkele jaren terug gevlucht voor het geweld in Syrië. Dachten een veilige plek te hebben gevonden in Oekraïne en waren nu weer op de vlucht voor oorlog en geweld. Halverwege de twintig en steeds opnieuw huis en haard moeten verlaten, het zal je maar overkomen!

Koos Siegers