De ChristenUnie buigt niet naar de progressieve kant, maar probeert compromisloos vast te houden aan een unieke drieslag in het politieke landschap, schrijft ‘insider’ Eppo Bruins. De laatste tijd zie ik regelmatig krantenartikelen waarin wordt geconstateerd dat de ChristenUnie naar de progressieve kant aan het schuiven is. Als voormalig Tweede Kamerlid, lid van de schrijfcommissie voor het verkiezingsprogramma EU2024 en coördinator van het ChristenUnie Ondernemersplatform – kortom, als insider – zou je toch denken dat ik daar wat van zou merken. In plaats van beeldvorming kijk ik graag naar politieke feiten, zoals het stemgedrag van onze fracties in Den Haag en elders in het land, de uitingen in de media van onze politici. Toegegeven, natuurlijk verbleekt het profiel van de partij in deze tweede regeerperiode op rij en straalt de onmacht van de overheid om het goede te doen ook af op de partij. Maar op inhoud zie ik nog geen aardverschuivingen maar eerder een consequente en duidelijke koers, ook na de leiderschapswissel van Segers naar Bikker. De ChristenUnie heeft zich altijd gekenmerkt door te kiezen voor de drieslag: sociale rechtvaardigheid, zorg voor de schepping en de waarde van leven, gezin en de gemeenschap. Door compromisloos deze drieslag te verkondigen is de ChristenUnie een christelijk-sociale partij. Tegelijk geeft het de partij een unieke positie in het politieke landschap. Zaag een van die drie poten onder de kruk vandaan en je hebt een alternatief om op te stemmen, zij het PvdA, GroenLinks, D66, PvdD of SGP. Door de drieslag consequent te hanteren zet de ChristenUnie zichzelf in het radicale midden, als je de politiek nog zou willen indelen in economisch links en rechts. In die indeling links-rechts zijn D66 en ChristenUnie trouwens nagenoeg ononderscheidbaar. Dat geeft al aan dat je ook die derde poot (de waarde van leven, gezin en de gemeenschap) niet kunt loslaten. Wie vindt dat D66 en ChristenUnie inwisselbaar zijn, heeft zich niet verdiept in de onderliggende mensvisies van de twee partijen. beeldvorming Toch kunnen we niet om die beeldvorming heen. Ook beeldvorming is een feit. Ja, er is een progressief smaldeel binnen de partij dat zich vocaal profileert in de media – en met de beste intenties om een overtuigd christelijke partij te bouwen die zich staande houdt in de 21e eeuw. Ook de jongerenorganisatie PerspectieF doet daarbij regelmatig een progressieve duit in het zakje. Net zoals in de kerken van Nederland zal ook de ChristenUnie hard moeten werken om de traditiegetrouwen en de veranderingsgezinden bij elkaar te houden. Toch ligt volgens mij de oplossing niet in veranderende exegese of het al dan niet meegaan met de tijd. Als je in dit versplinterende politieke landschap wilt voortbestaan móét je kiezen voor een unieke positie. Een uniek christelijk geluid van eenheid. Dat betekent dat ook die derde poot, de waarde van leven, gezin en gemeenschap, nodig is in de toekomst. Als progressief zijn betekent dat je de partij versmalt tot sociale rechtvaardigheid en duurzaamheid, dan is de CU overbodig en zal ze snel in de marge wegzakken. Hoe je die derde poot dan wél vorm geeft met elkaar, zoekend en tastend bij een open Bijbel, dat is een prachtige maar uiterst lastige opdracht voor deze tijd. ■